In Laos

Sai bai dee!

Laos is fantastisch!
Maar laat ik bij het begin beginnen. In Chiang Mai op vrijdagavond 9/3 ben ik langs mijn oude guesthouse gegaan om even gedag te zeggen.
Ik werd gelijk uitgenodigd om mee te gaan naar een muziekfestival. ( Ron en Beano en personeel van Moonlight)
'S avonds zijn we daar heen gegaan maar we konden helaas niet naar binnen omdat je een kaartje nodig had via email of sms.
Toen zijn we met z'n achten naar een Thaise buitenbar gegaan. Whiskey gehaald bij een winkel en die mag je gewoon in bijna elke bar opdrinken. Je betaald dus alleen voor glazen, ijs en frisdrank.
Ze bestelden ook heerlijke Thaise gerechten, waaronder dus o.a sprinkhanen en meelwormen.
Beano ging bijna over z'n nek om alleen maar naar de beestjes te kijken maar ik dacht heel stoer waarom niet. Eerst een pootje, en daarna in stukjes het hele beestje. Ach je moet alles toch een keer geprobeerd hebben?!?
Het was erg gezellig!
De volgende dag weinig gedaan en zondag ben ik met de bus naar Chiang Rai gegaan. Dat duurde 3 uur. Daar heb ik 4 dagen gezeten tot woensdag.
Ik wilde zeker weten dat ik een internetverbinding had op Keano's verjaardag. In Ching Rai ben ik naar het Hilltribe museum en het Oubkhan museum geweest. Verder heb ik wat spullen opgestuurd. Ik ben bijna elke avond naar de night market geweest waar je lekker en goedkoop kon eten.
Ik vond het ontzettend gaaf om jullie op 14 maart te zien. Zo had ik inderdaad het gevoel er een beetje bij te zijn. Ik heb daarna met een grote glimlach een biertje gedronken op Keano. Lang leve internet!!!

Op 15 maart ben ik met de bus naar Chiang Khong bij de grens gegaan.
Daar heb ik een fantastisch guesthouse gevonden. O.k het stond wel in de heilige reisbijbel maar toch.
Vanaf het terras had ik een waanzinnig uitzicht over de Mekong en aan de overkant lag Laos. Het enige wat ik kon zeggen toen ik dat voor het eerst zag was WOW!
De "kamer" was een simpel hutje van bamboo met een bed en een klamboe. Echt perfect.
Iedereen ging de volgende dag al naar naar Laos maar ik ben nog een dag langer in Chiang Khong gebleven.
Zelfs de eigenaar van het guesthouse zei dat ik verstandige, wijze vrouw was om nog een dag te blijven. Want de volgende dag heb ik zonder haast mijn visa en een all in een kaartje voor Laos gekocht.
Ik zou de volgende dag om 9.00 opgepikt worden bij mijn guesthouse, daarna met een bootje naar de overkant en vanaf daar met een busje naar de pier waar de slowboot naar Luang Prabang klaar lag.
S'avonds een stelletje ontmoet en aan hun merkte ik dat ik zooooo ontzettend blij ben dat ik alleen reis. Ze zochten constant bevestiging bij elkaar, ze maakten ruzie ( en je hoort je emoties onder controle te houden in Thailand) en konden het niet eens worden over de meest simpele beslissingen. ( wat ga ik eten?)
De volgende dag, zaterdag 17/3 om 7.00 opgestaan. Naar Laos!
Toen ik bij de boot aankwam was die al half vol met packbackers!
Ik heb een plekje kunnen vinden aan de voorkant gewoon op de houten vloer.
Een hele verstandige keuze achteraf want ik heb mijn slaapzak neergegooid en ik kon gewoon liggen, zitten, staan.
Er waren namelijk ook houten bankjes en achterin hoorde je de motor. Naast mij zat Giovanni, een Italiaan van rond de 40.
Daar heb ik gezellig mee zitten kletsen. De boot werd steeds voller. Iedere keer als er weer mensen aankwamen dacht ik; waar moeten die zitten???
De bootreis duurde 6 uur en was een waanzinnige ervaring. Je zag iedereen eten, lezen, i-pod luisteren, liggen, praten, zuipen, naar buiten kijken, slapen en...blowen.
Op de boot heb ik mijn eerste blowtje gerookt van een Duitse man, Martin.
Ik kon niet lezen of muziek luisteren. Alleen al genieten van het uitzicht en de vele mensen op de boot was al genoeg.

S'avonds aangekomen in Pak Beng.
Een dorp waar we overnacht hebben. S'avonds heb ik met Martin en Giovanni Laobier gedronken en gepraat.( we gingen als laatste slapen...)
Tijdens de bootreis de volgende dag van 8 uur heb ik niet gepraat. Alleen geslapen, gelegen, naar buiten gekeken en nagedacht.Het was mijn oma's sterfdag vandaag dus zij heeft zeker over mij gewaakt.
Deze bootreis over de Mekong is nu al een van de hoogtepunten van mijn reis.
Ik moet nu helaas stoppen. Het internet reageert te traag. Straks schrijf ik verder!
kus

Ik had gister dit hele verhaal al aangepast en een nieuw stuk geschreven komt er ineens een storm opzetten...
Geen internet meer en ik mijn verhaal kwijt...Was wel spannend!
Ik begin dus nu gewoon overnieuw.
Toen we in luang Prabang aankwamen hebben we met z'n drieen een guesthouse gezocht. Veels te duur maar na 2 dagen op een boot mag je jezelf verwennen.
De volgende dag ben ik gelijk uitgecheckt en heb ik een ander simpel guesthouse gevonden waar ik nu nog steeds zit. Phousi guesthouse 2.
Het heeft een klein balkon en als ik 's avonds op mijn kamer zit kan ik een zijdeur openen en heb ik frisse lucht en een privebalkon! Ik moet helaas wel door het guesthouse heen om te plassen, maar ach dat heeft ook zo zijn charme.
Martin is een druktemaker maar hij praat wel met de locals. Hij heeft geen heilige reisbijbel nodig. Hij reist echt.
Hij had geregeld dat hij de volgende dag op een boottrip mee kon. En of wij ook mee wilden. Een soort vip boottrip.
Ik heb geen vragen gesteld, ik heb alleen gezegd : is goed, ik ben er om 9.00 uur!
De boottrip was echt fantastisch!
We hadden een aantal stops onderweg bij bezienswaardigheden en om te lunchen.
( zie foto) Wij konden zelf bepalen hoe lang we ergens wilde blijven.
Ik heb genoten. Ik heb alles over me heen laten komen en ik zat 6 uur lang met een grijns op mijn gezicht.
Terwijl Gio en Martin zaten te zeiken dat ze het koud hadden zat ik in mijn t-shirt vooraan de boot. Ach, een beetje water en wind. Watjes!
Mr Tongdy, de eigenaar van de boten zei dat ik een Lao spirit had. Niet zeiken en klagen maar genieten! En iedereen vraagt hier how much. Niet eens eerst hallo ofzo, nee how much. Sommige mensen hebben totaal geen respect of interesse in anderen. Heel triest.
De boottrip was $10 p.p. Wij drieen hebben de lunch betaald ( dat hoort blijkbaar)en we moesten een keer entree betalen.
Ik werd samen met Martin uitgenodigd om met de familie te eten als we terug waren. Wij hebben geld gegeven zodat ze eten konden halen.
Op de grote boot hebben we witte rijst, gebakken tofu, Mekongvis en varken (?)
gegeten. En natuurlijk veel te veel.
Ik heb netjes alles op mijn bord opgegeten ( twee keer) om niemand te beledigen.
Gelukkig vind ik een hoop lekker, dat was vroeger wel anders!
Ik heb zoveel respect voor deze mensen. Zo gastvrij en vriendelijk, ze doen alles voor je ( dubbel: als je maar betaald...)en ze hebben geen piek!
Het was heel bijzonder om mee te maken. Na het eten ben ik terug naar mijn guesthouse gegaan want ik was gesloopt!
Hier is het echt warm. Zeker 30/35.
Het zweet gutst van mijn lichaam af.
'S morgens douchen heeft geen nut. Heeeel veeeel water drinken en rustig aan doen!

Leonard, ik moet jou bedanken voor mijn zakmes, mijn zaklamp en slaapzak. Ik heb ze echt nodig gehad. Praktische dingen.
Wat ook voor mij onmisbaar is:
horloge, oordopjes, fototoestel met oplader en oplaadbare batterijen, lakenzak, oogkapje, snel opdroogbare handdoeken, dagboek, zwart rokje, slippers, geldbuidels.
Ik ben zeker nog wat vergeten.
Gelukkig kan je hier met je credit card geld opnemen want ik had te weinig meegenomen vanuit Thailand. Inmiddels is hier ook een ATM.
Ik blijf hier tot zaterdag. Zondag wil ik naar Viang Vieng gaan.
Gio is eergister weggegaan en hij vroeg mij om met hem mee te gaan maar ik had nog een paar dagen nodig om te acclimatiseren en bij te komen.
Ik wil me niet haasten. Nu heb ik hier lekker gewandeld, een nieuw boek gezocht, lekker gegeten. Nietsdoen.
Ik ben een geweldig boek aan het lezen.
Private Dancer van Stephen Leather.
Over de relatie tussen bargirls/ hookers en farangs.
Martin heb ik niet meer gezien. Maar ik hou toch niet van langdurig, dramatisch afscheid nemen dus het is goed zo.

Lief dagboek, ha, ha ik ga stoppen.
khab chai voor het lezen en jullie reacties hierop.
Mis jullie!